Zbliżający się Dzień Języka Hiszpańskiego 23.04.2021r. skłania do sięgnięcia po literaturę iberyjską i iberoamerykańską. Biblioteka poza cenionymi klasykami – „Don Kichot z La Manchy” Miguela de Cervantesa, „Sto lat samotności” Gabriela García Márqueza posiada także książki do nauki czytania po hiszpańsku (uproszczony język) oraz interesujące nowości.
Debiutem literackim Eduardo Mendozy była wydana w 1975 roku „Prawda o sprawie Savolty”. Swoją twórczość określa mianem literackiego pijaństwa bądź powieściowego chuligaństwa. Pytany, czy jest pisarzem postmodernistycznym, odpowiada, że „post-post, kiedy już przeszła kawalkada i przejeżdża się spychaczem, zgarniając wszystko”. Tajemnica zaginionej ślicznotki / Eduardo Mendoza
Czy historia kryminalna może powodować salwy śmiechu? Czy skuteczny detektyw może lepiej posługiwać się nożyczkami niż bronią? Tak, jeśli jest to bohater Eduardo Mendozy.
Kiedy popularna topmodelka Olga Baxter ginie w zagadkowych okolicznościach, damski fryzjer zostaje wrobiony w jej zabójstwo. By dowieść swojej niewinności, musi stoczyć niebezpieczną rozgrywkę z tajemniczym syndykatem, którego bogaci członkowie od lat trzęsą przestępczym półświatkiem Hiszpanii. Nieoczekiwane wsparcie zyskuje w osobie nowego pomocnika, uroczego transwestyty o pseudonimie panna Westinghouse.
Błyskotliwa drwina z wojującej lewicy i pogrążonej w swoich obsesjach skrajnej prawicy, dynamiczna akcja, żonglerka literackimi konwencjami – wszystko to sprawia, że „Tajemnica zaginionej ślicznotki’ jest przepysznym i lekkim daniem dla wszystkich smakoszy kryminału i komedii o otwartych umysłach.
Argentyński dziennikarz i pisarz. Pracował w radiu, telewizji i prasie. Od lat stale podróżuje. Jest autorem ponad dwudziestu reportaży tłumaczonych na wiele języków. Mieszkał w Paryżu, gdzie studiował historię, Madrycie i Nowym Jorku. „Głód” Martínqa Caparrósa to jedna z ważniejszych książek non-fiction ostatnich lat, to reportaż oddający głos tym, którzy na ogół milczą.
Ponad 795 milionów ludzi na świecie wciąż cierpi głód. Co dziewiąty mieszkaniec Ziemi nie ma co jeść. Niemal połowa dzieci, które kończą życie przed piątymi urodzinami, umiera z powodu niedożywienia – 3 miliony każdego roku.
„Większość głodujących to ubodzy mieszkańcy krajów rozwijających się. Wciąż jest na świecie 1,4 miliarda ubogich […]. Miliard czterysta milionów ubogich, czyli ludzi, którzy nie mają niczego z rzeczy uznawanych przez nas za tak codzienne, tak oczywiste – domu, jedzenia, ubrania, światła, wody, perspektyw, nadziei, przyszłości – nie mają teraźniejszości”.
Argentyński dziennikarz i pisarz Martin Caparrós zjeździł świat, próbując zrozumieć, dlaczego nawet dzisiaj dla tak dużej liczby ludzi największym wyzwaniem pozostaje znalezienie odrobiny jedzenia. Przemierza Niger, Sudan Południowy, Madagaskar, Bangladesz, Indie, Stany Zjednoczone, Argentynę. Pisze o Chinach, i Barcelonie, w której, w momencie kiedy pisarz kończy pracę nad książką, przybywa ludzi szukających resztek jedzenia w śmietnikach. Caparrós przedstawia historię zmagań człowieka z głodem na przestrzeni wieków i udowadnia, że to właśnie głód był jednym czynników kształtujących naszą cywilizację. Filozofia, sztuka, ekonomia, rolnictwo, gospodarka – u ich źródeł zawsze znajdziemy jedno słowo – głód.
Dlaczego zatem współczesny świat nie potrafi rozwiązać problemu głodu? Caparrós unika prostych odpowiedzi. Odwiedza siedziby światowych firm i przeludnione slumsy. Bezlitośnie obnaża mechanizmy pogłębiające problem niedożywienia. Eksplozja demograficzna, nierówności społeczne, spekulacje cenami żywności, masowy wykup gruntów, korupcja, fundusze walutowe, wielkie korporacje – to wszystko tworzy złożony system, w starciu z którym jednostka nie ma żadnych szans. Ogromna część książki to rozmowy: z politykami, działaczami organizacji pozarządowych, pracownikami korporacji, lekarzami i przede wszystkimi tymi, którzy każdego dnia całą swoją energię poświęcają na znalezienie czegoś do zjedzenia.
Miłośnik Dostojewskiego, Tołstoja, Dickensa – Carlos Ruiz Zafon urodził się 25 września 1964 roku w Barcelonie w Hiszpanii. Ukończył studia dziennikarskie, jednak od 1993 roku zajmuje się przede wszystkim pisaniem oraz tworzeniem scenariuszy filmowych. Autor w 1993 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Sławę zyskał dzięki wydanej w 2005 roku powieści pod tytułem „Cień wiatru”, która trafiła na listy bestsellerów na całym świecie o została przetłumaczona na 35 języków. Kolejne książki z cyklu „Cmentarz zapomnianych książek” – w tym „Gra anioła” oraz „Więzień nieba” również spotkały się z ciepłym przyjęciem i zostały przetłumaczone na wiele języków oraz opublikowane w wielu krajach – zarówno w Europie, jaki poza nią.
Jeden z poranków latem 1945 roku zmienił życie dziesięcioletniego chłopca. Daniel Sempere zostaje zaprowadzony przez ojca, księgarza i antykwariusza, do niezwykłego miejsca w sercu starej Barcelony, które wtajemniczonym znane jest jako Cmentarz Zapomnianych Książek. Zgodniez tradycją Daniel ma wybrać jedną książkę. To będzie książka jego życia. Spośród setek tysięcy tomów wybiera nieznaną sobie powieść „Cień wiatru” Juliana Caraxa. Zauroczony powieścią Daniel usiłuje odnaleźć inne książki jej autora i odkryć tajemnicę pisarza. Nie podejrzewa nawet, iż zaczyna się największa i najbardziej niebezpieczna przygoda jego życia, która da również początek niezwykłym opowieściom, wielkim namiętnościom, przeklętym i tragicznym miłościom rozgrywającym się w niezwykłej scenerii Barcelony z przeszłości.
Urodzony w Barcelonie Jaume Cabré od lat uznany jest za najwybitniejszego pisarza katalońskiego. Po wydaniu w 2011 roku powieści Wyznaję stał się jednym z najważniejszych pisarzy europejskich. Jego obsypane nagrodami książki zostały przetłumaczone na kilkanaście języków i wydane w setkach tysięcy egzemplarzy.
Książka Jaume Cabre pt. „Wyznaję” to trzymające w napięciu do ostatniej strony wyznanie miłosne, a zarazem spowiedź człowieka starającego się zrozumieć, czym tak naprawdę jest zło – nie tylko w świecie, ale
i w nas samych. Czytelnicy poznają historię chłopca dorastającego samotnie wśród książek, który musi zmierzyć się z rodzinnymi tajemnicami. Za sprawą osiemnastowiecznych skrzypiec zaczyna zagłębiać się w mroki dziejów hiszpańskiej inkwizycji i piekła dwudziestowiecznej Europy.
Jaume Cabre, którego pasją jest muzyka, co da się zauważyć, skomponował tę powieść jak symfonię. Uważny czytelnik doświadczy częstych zmiany nastroju, tempa akcji i głosu narracji. Bogactwo wątków, postaci, pomysłów literackich oszałamia i wzbudza prawdziwy zachwyt.